5 ciekawostek o kawie, o których nie wiedziałeś

1. KRÓL POLSKI KOCHAŁ KAWĘ

Kawa przywędrowała do nas w XVII wieku i początkowo nosiła miano „zamorskiej trucizny”. Nie zniechęciło to jednak Jana III Sobieskiego, który zakochał się w jej smaku i stał się wyśmienitym kawoszem. Król Polski potrafił rozróżniać i doceniać ziarna dobrej jakości.

2. KAWA Z BOBU

Na początku kawa należała do towarów luksusowych. Nie każdego było na nią stać. Uboższe warstwy społeczne wytwarzały więc kawę z bobu, a także z żołędzi lub palonego grochu. Zalecano dodawać do sfałszowanego napoju nieco prawdziwej kawy, by zachować zapach.

3. KAWA A KOŚCIÓŁ

Czarna kawa bez mleka i śmietany była jedyną dozwoloną formą w czasie postu. Najsprytniejsi wierni głosili, iż „kawa z mlekiem postu nie łamie”, co spotykało się z ostrą krytyką kościoła i było odbierane jako akt demoralizacji.

4. XVIII-WIECZNE STARBUCKSY

Pierwsze kawiarnie powstały w Gdańsku, nazywano je kafehauzami. Początki kafehauzów datuje się na XVIII wiek, jednak pierwsze wzmianki o gdańskich kawiarniach można znaleźć w rozporządzeniu Rady Miasta z 1697 roku. Bez wątpienia najpopularniejszą kawiarnią była Kawiarnia Mombera, w której gościom usługiwała „Jungfer Käschen” (Panna Kaśka).

5. O BARISTKACH W „PANU TADEUSZU”

W XIX wieku picie kawy stanowiło swoisty rytuał. Odpowiednikiem współczesnych baristek były kawiarki, kobiety które przyrządzały i serwowały kawę w domach bogatego ziemiaństwa. Źle przyrządzaną kawę nazywano niemiecką lub śląską. W „Panu Tadeuszu” znajdziemy fragment opiewający polską kawę i rolę kawiarek.

Takiej kawy, jak w Polszcze, nie ma w żadnym kraju.

W Polszcze, w domu porządnym, z dawnego zwyczaju,

Jest do robienia kawy osobna niewiasta.

Nazywa się kawiarka; ta sprowadza z miasta

Lub z wicin bierze ziarnka w najlepszym gatunku,

I zna tajne sposoby gotowania trunku,

Który ma czarność węgla, przejrzystość bursztynu,

Zapach mokki i gęstość miodowego płynu.

Wiadomo, czem dla kawy jest dobra śmietana;

Na wsi nietrudno o nię: bo kawiarka z rana,

Przystawiwszy imbryki, odwiedza mleczarnie,

I sama lekko świeży nabiału kwiat garnie

Do każdej filiżanki w osobny garnuszek,

Aby każdą z nich ubrać w osobny kożuszek.

Adam Mickiewicz, Pan Tadeusz

źródła:

S. Suchodolski, „Obalanie mitów i stereotypów: od Jana III Sobieskiego do Tadeusza Kościuszki”

Gedanopedia

Gazeta Wyborcza